Niet-eucludische meetkunde

Sinds de tijd van Euclides meer dan tweeduizend jaar geleden was er de klassieke, euclidische meetkunde met haar cirkels, driehoeken en de stelling van Pythagoras en van Thales. Ze werd beschouwd als een logisch systeem, een eeuwige waarheid, een strikt grondbeginsel, onvervangbaar voor de wereld waarin we leven. Nieuwe ontwikkelingen in de wiskunde leidden echter tot alternatieve, onconventionele meetkundes, waarin de wereld op duizelingwekkende manieren gebogen blijkt te zijn. Vrijdenkers als Bolyai, Lobatsjevski, Gauss en Riemann stelden vast dat er meerdere meetkundes of geometrieën mogelijk zijn, dus ook niet-euclidische, die talloze verschillende ruimten beschrijven. Vanuit het vijfde postulaat en het parallellenprobleem werd de niet-euclidische meetkunde geboren, die onder andere culmineerde in de relativiteitstheorie van Albert Einstein en de 21e-eeuwse meetkunde, die de kijk op de wereld voorgoed veranderde.